ఒంటరి నౌక

 



     

    

   

     ఒంటరిగా ఏకాంతాన్నికోరుకుంటూ 

     నదితో పాటు నడవాలన్న కోరిక. 

     మనసు తెలిసిన అలలు  నవ్వాయి 

     ఒంటరితనానికి  ముగింపులా

     ఎంత ప్రకృతి!

    నదీ జలాలని  ఆవరించుకుని 

    నింగి దాకా ఆకుపచ్చని కాంతితో  

    మనసులోకి నిర్లిప్తత  అలముకోకుండా  

    ప్రశాంతత గాడంగా పెనవేసుకుంది 

   ఒంటరిగా ఉన్నపుడే  ఎదుటలేని ప్రకృతంతా

   మనసులోకి జొరబడి తోడు నిలుస్తుంది

   ఒంటరితనం భావన నెపం మాత్రమే

   ఖాళీ ఖాళీగా కనిపించే పాత్రలో నిండి వుండే గాలిలా

   ఒంటరితనం కూడా ఖాళీగా  వుండదు.

    సుడులేత్తే ఆలోచనలతో,జ్ఞాపకాలతో   

    ఎప్పుడూ సందడి సందడిగా వుంటుంది

    దూరమైన గతానికి దగ్గరగా

    వర్తమానంలోంచి  పైకిలేపి 

    ఒంటరితనంలోకి ఒంపుకుంటుంది

  

   గాలిపటంలా  ఎగురుతున్న

   అనేక  ఆలోచనలు పక్కనపెడుతూ

   ఒంటరితనం ఒంటరిగా మిగిలిపోయింది

   అప్పుడే చుట్టుకుంది వెన్నెల

   సంగీత వాహినిలాస్పర్సిస్తూ

   గుండె శృతికలిపి పాడగానే

   ఒంటరితనం దూదిపింజలా ఎగిరిపోయింది

   నదినాతో అంటుంది-

   నీఒంటరి నౌకని ఇక్కడే వదిలేసిపోమ్మని-    

   అదెలాసాధ్యం?

   ఆనౌక ఉంటేనే కదా నానడక నీదాకా...

  

 

 

 

పల్లకీలో పెళ్ళికూతురు

అమ్మ వెళ్లిపోయింది  

అందర్నీ వదలి వెళ్లిపోయింది

నన్నుఎత్తుకుని లాలించిన
                    చేతులనుండి గాజులు,

పడుకోపెట్టి నలుగుపెట్టి స్నానం చేయించిన  కాళ్ళనుండి

కడియాలు వాటాలు పంచుకున్నాక.

                               అమ్మ వెళ్ళిపోయింది .

ఎవరికీ  అక్కరలేని  సందుగపెట్టె మాత్రం  మిగిలిపోయింది

పాతవాసనలతో రంగువెలసిన  చెక్కపెట్టె ,

అపురూపాలనుండి  విడిపోయిన శరీరంలా 

పాతసామానుల కొట్టులోకి జ్ఞాపకంలా  వెళ్ళిపోయింది.

ఇంకాఏమైనా మిగిలిపోయాయా?

సందేహాలతో సందుగ కిర్రుమని  తెరుచుకుంది

మాడిపోయిన  జరీతో పెళ్లి పట్టుచీరలు

వాడి రాలిపోతున్నమొగలిపొట్టలు

కరిగిపోతున్న కర్పూరదండలు

ఎప్పుడో నాన్నరాసిన పీలికలైన  ఉత్తరం...

అమ్మగుండె  సందుకలో రెపరెపా కొట్టుకుంది..

ఆమె జ్ఞాపకం సూదిమొనలా గుచ్చుకుంది 

ఏనాడు అమ్మను  ఆప్యాయంగా పేరుపెట్టి  పిలవలేదు నాన్న-

''ఏ మే' ,'ఒసే '' అధికారాల అహంకారాలే తప్ప

ఆ పిలుపులలో తన అందమైన పేరునే  మరచిపోయింది

శుక్రవారంనాడు నానుతాడు పెరిగిపోతే 

బాధపడే  అమ్మకి,వెటకారం! వేళాకోళం!

నేను పోయాక దిబ్బరొట్టె వేసుకో!

               ఉచితసలహాలు  పారేసిన  నాన్న-

కూరలో ఉప్పు ఎక్కువైతే

ముఖంమీద పళ్ళాలు విసిరేసినా  

ఉప్పు సరిచూసుకున్నాను కానూ-అనుకునే అమ్మకి

అభిమానాలు ఆప్యాయతలు పంచిఇవ్వడమే తెలుసు

పెట్టెమూసేసినా చిత్రమైన స్థితి

మరొకసారి ఇప్పుడు మళ్లీ అమ్మని చూడాలని కోరిక -

వాస్తవికతకు  దూరంగా నిల్చుని కుమిలిపోయాను .

మేనాలో పెళ్లికూతురిగా అమ్మఫోటో చూస్తూ అనుకున్నాను 

గతానికి దగ్గరగా నిల్చున్నానా..?               

*.*

బంధం

సరదాగా వేసుకున్న ఈ ప్రేమమొక్క 

నన్ను తీగలా అల్లుకుని చుట్టుకుని వేగంగా 

అతివేగంగా చిగురులువేసి మొగ్గలు తొడిగి 

ప్రేమపూలు పూస్తోంది 

ఎప్పటికప్పుడు అల్లుకున్నతీగల్నితొలగిద్దామని 

కత్తెరతో సిద్ధమవుతాను 

అందంగా ముచ్చటగా పూసినపూలు 

హుషారుగా పలుకరిస్తాయి 

వాటిని చూడగానే కత్తెర జారిపోతుంది

ఆ మత్తులో నేను కూడా మునిగిపోతాను

కత్తిరిద్దామనుకున్న తీగలకి దారాలుకట్టి 

దారిచూపించి వెనుదిరుగుతాను 

ఇలా అయితే ఎలా ? అనుకుంటాను...

ఈ బంధాలకి అర్ధాలు ఏమిటి-ఆలోచిస్తాను 

జవాబులురాని ప్రశ్నలతో 

వేచి చూస్తుంటాను.

కిటికీ

కిటికీ తెరిస్తే

ఏపుగా పెరిగిన చెట్టొకటి కనిపిస్తుంది 

అపుడే విరిసిన యెర్రని పువ్వొకటి నవ్వుతుంది. 

జీవితపు కిటికీ తెరచిచూస్తే

అనుభవాల వెలుతురు ,గాయాలధూళి మీద పడుతుంది 

వాలిపోతున్న వ్రుద్ద్యాప్యం ,చెల్లిపోతున్నకాలం 

నెమరువేస్తున్నపుడు

తియ్యటి బాల్యం హాయిగా,పసందుగా 

గడిచిపోయిన గుర్తులు బయటపడుతుంటాయి.

*

యవ్వనం పాములా జరజరా పాక్కుంటూ జారిపోయింది 

ఓటికుండలా వ్రుద్ధాప్యం మిగిలిపోయింది

చిన్నప్పటి ఆదర్శాలు,అహంకారాలు నశించి

భయాలమాటున ,అనారోగ్యపు చాటున

జీవితం గొంగలిపురుగులా మెల్లగా నడుస్తుంది

నిద్రిస్తున్న ఆయుష్షు 

సిగ్నల్లేని రైలులా ఆగిపోయింది

కిటికీలోంచి చూస్తుంటే అపుడే విరిసిన పువ్వు 

ఎండలో ఎర్రగా మెరిసి

అంతలోనే చటుక్కున రాలిపోయింది

*

ఈ జీవితం ఇంతే కదా?-

అనే స్మృతి మిగిలిపోయింది

కిటికిమూసేస్తే అనుభూతులు ఆగిపోయాయి 

ఆకుతింటున్న గొంగళిలా జీవితం

మెల్లగా  నడుస్తోంది 

+.+