వాడ్రేవు చిన వీరభద్రుడు గారి కవిత A poem for today:

కన్యలు కలల దారాలతో కుడుతున్న అల్లికలాగా 
కిటికీపక్క గాజులదుకాణం తెరిచింది తురాయిచెట్టు.

ఈకవితలో ఈ రెండు లైన్లు చదివిన దగ్గరనుంచి ,ఎందుకో చాలా జ్జాపకాలు నన్ను చుట్టుముట్టాయి 
మేము మలకపేట్ కాలనీ లో ఉన్నప్పుడు సరిగ్గా మా ఇంటికి ఎదురుగా ఈ తురాయి చెట్టు వుండేది చెట్టుకింద ఎర్రటి పూలు రోడ్డంతా పరుచుకునేవి   ఇప్పటికీ జ్జాపకం మండుటెండలోచెట్టుకింద మేకలు వాటిని కాపుకాసే తాత ,ఓ  బుజ్జి మేకపిల్ల మెళ్ళో కట్టిన గంట చప్పుడు .
.వీటిని అగ్ని పూలు అని కూడా అనేవాళ్ళు, స్కూలునుంచి వస్తూ వస్తూ ఏరుకున్న పూలు మెత్తటి దళసరి రెక్కలపూలు .జడలోతురుముకున్న పూలు ఎర్రటి తురాయి పూలు.
జడలో పెట్టుకోకూడదు అనేవారు అయినా వింటేగా.ఒద్దు అన్న పని చేయడంలో వున్నా అప్పటి ఆనందం ఇప్పుడు రమ్మన్నా రాదు కదా ....

వానకలిసిన సముద్రం...

వెలియనివాన ఎండని కమ్మేసి చలిచలిగా నగరంలోకి
అడుగుపెట్టడం బాగుంది
జల్లులుగా నేలని అల్లుకుని ఆగని వాన చినుకులంటే అంటే ఇంకా ఇస్టం.

ముసురు మబ్బులు కాఫీ కప్పుని చేతులోవుంచేసి ఆలోచనలకి ఆవిరినందిస్తాయి
చినుకులు నదుల వరదలు తలవంచుకుని "కాదల్"కడలిలో కలిసిపోతే
తూఫాన్ ఇసుకగుడులని మింగేస్తుంది గవ్వలేరుకునే మనుషుల బాల్యం
జాడలేని "ఇష్క"కి కహానిలా అయిపోతుంది

”సాగర్కి లహెరే” సవరించలేని ఉంగరాల ముంగురులు అణిగిపోయాయి
నీళ్ళని చిమ్మేసి రహదారులని ఉప్పుటేరులని చేస్తుందని భయం
కనీళ్ళతో పోటిపడే కాటు ఉప్పుని రుచి చూపిస్తుందని వెఱపు

సముద్రతీరంలో ఇసుకమేటలలో కూరుకుపోతూ ”ఆజా తు పాస్..పాస్ గుజారిశ్..పాటపాడితే
”గుంజుకున్నా నిన్నే యదలోకి"బదులిచ్చే అంత్యాక్షారీలు
ఇసుక మడులలో లంగరేసుకున్న పడవలు ఫోటోలకి ఫొజులిచ్చే ఇళ్లని
నిమిషంలో మింగేసి తీరాన్ని ముక్కలు చేసి వెనక్కి వెళ్ళిపోదుకదా..

ఈవాన వెలియక పోతే సంద్రంలో చంద్రుడు మునిగిపోయి
వెన్నెల చిన్నచిన్న వెండిరేకుల్లా అలల మీద తేలవుకదా
నేలని అల్లుకునే వాన చినుకులు ఇస్టం
వానవెలిసేదాక ఆలోచనలన్నీ అక్కడే జాలరి వలలో చేపలు.....

అడవిలోతడి వెన్నెల

ఓ వర్షపు మేఘం అడవిలో తప్పిపోయింది
నీటిచినుకులు నదిని కనుకున్నాయి
ప్రవహించేనది వృక్షాలని కౌగలించుకొని
చీర చెంగులా చుట్టుకుని 
ఆకుల కీరీటాలని మోసుకుంటూ వెళ్తుంటే

నదిపైన వంతెన చెట్టుకి గట్టుకిదారివేస్తూ
నదిని రెండుభాగాలు చేసింది
ఒకటైన నది రె్ండు వైపులా కనిపిస్తోంది
వర్షం ఆకాశంలో ఆగిపోయింది
పోగమంచు దుప్పటిలో దూరిన అడవి

ఆ చీకటిని నేనే అనుకుంది
చీకటి అడవిని కనుకున్నాను అంది
చంద్రుడు దారి తప్పి అడవిలోకి రాగానే
ఇద్దరు సిగ్గుపడి
వెన్నేలని ఎవరు పంపారో కదా
చలిని ,వేడీని, తీసుకువచ్చింది అనుకున్నాయి

నది మాత్రం
నేను అక్కడనుంచితీసుకోచ్చి
ఇక్కడ పడేసాను అనుకుంది
వెన్నెల అమాయకంగా
నదిని,ఆకులని ,చెట్లని పలకరించి
చీకటి దూరిన ఆడవికి
తెల్లని పరదాలు కట్టీ
వర్షం వెలిసిన తడి దారుల వెంట ప్రయాణిస్తూనే వుంది..